Σε όλους τους blogers και τις blogerines εύχομαι, ο νέος Ηλιακός Κύκλος που συνηθίζουμε να τον λέμε καινούργιο χρόνο, να φέρει τη ζεστασιά στην καρδιά μας που τόσο πολύ χρειαζόμαστε.
Ας ευχηθούμε:
Ο αναγεννημένος Ήλιος του χειμερινού ηλιοστασίου, ας γίνει ο Ήλιος της γνώσης και του φωτός, για να διώξει την ΕβραιοΧριστιανική και ΕβραιοΙσλαμική θολούρα και ομίχλη πάνω από την Πατρίδα μας και τον κόσμο ολόκληρο.
Για να πάψει ο ρατσισμός και η διαίρεση του κόσμου σε καλούς και κακούς , πιστούς και άπιστους, θρήσκους και άθρησκους.
Για να αγαπήσουμε τη φύση, τα δέντρα και τα λουλούδια, τις θάλασσες και τα ποτάμια, τα ζώα και τα πουλιά.
Για να αγαπήσουμε τους ανθρώπους όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι.
Για να γίνουμε πάλι άνθρωποι, και όχι οσφυοκαμπτικά ανθρωποειδή.
Γα να σταματήσουμε να βελάζουμε και να μηρυκάζουμε.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 24-12-2007
Μια ιεροτελεστία κανιβάλων
Σύμφωνα με το χριστιανικό δόγμα ο Χριστός πέθανε πάνω στον σταυρό αλλά μετά τον ενταφιασμό του σε τρεις μέρες αναστήθηκε.
Σύμφωνα όμως με το τελετουργικό της «Θείας λειτουργίας» ο ορθόδοξος ιερέας με την βοήθεια του διακόνου, αν υπάρχει, σκοτώνουν τον Χριστό, τον τεμαχίζουν, τον βράζουν, και τον τρώνε παρέα με τους πιστούς!!! Τελικά τι από τα δύο συμβαίνει; O Χριστός αναστήθηκε ή τον φάγανε οι κανίβαλοι για να πάρουν δύναμη και να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους, όπως συνήθιζαν να κάνουν όταν έτρωγαν τους αρχηγούς των εχθρών τους, ή τούς δικούς τους όταν πέθαιναν, και αυτού του εθίμου οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι άξιοι συνεχιστές;!!
Τα κανιβαλικά ή ήθη και έθιμα, με την πάροδο του χρόνου και την επαφή των κανιβάλων με αντίθετες προς τον κανιβαλισμό κοινωνίες, μετεξελίχθηκαν από πραγματικά σε συμβολικά. Τα μεν φαγοπότια έμειναν, μα το πιάτο δεν περιείχε πια το κρέας του νεκρού αρχηγού, αλλά κάτι άλλο φαγώσιμο κατά κανόνα ψωμί, και κάποιο ποτό που συμβόλιζε το αίμα του δολοφονημένου. Στην ορθοδοξία κόκκινο κρασί.
Το βαρβαρικό και κανιβαλικό αυτό έθιμο πρωτοήρθε στην Ευρώπη από τους ιερείς του Πέρση θεού Μίθρα και το οποίο αργότερα υιοθέτησαν οι χριστιανοί με διάφορες παραλλαγές. Οι ιερείς του Μιθραϊσμού, στις κανιβαλικές τους τελετές χρησιμοποιούσαν ψωμί και «κρασί» από το φυτό Χαόμα. Η χριστιανική θρησκεία έγινε θεματοφύλακας αυτού του βάρβαρου εθίμου, με την υιοθέτηση ολόκληρου του τελετουργικού του Μιθραϊσμού, με την διαφορά ότι ο Μίθρα αντικαταστάθηκε από τον Ιησού και με κάποιες άλλες επουσιώδεις αλλαγές (ευχές και ύμνοι). Αποτέλεσμα η σχεδόν καθημερινή συμβολική βρώση εντός των ναών του νεκρού αρχηγού της χριστιανοσύνης, του Χριστού.
Το ψωμί, μέσα από το οποίο γίνεται εξαγωγή του σώματος του Χριστού, ονομάζεται Προσφορά. Είναι στρογγυλού σχήματος, και στο επάνω μέρος φέρει ένα σταυρό σφραγίδα, που συμβολίζει το ζωντανό το σώμα του Χριστού, ή παλαιότερα τον αιχμάλωτο αρχηγό του εχθρού.Τα αποσπάσματα της ορθόδοξης αυτής «Μυσταγωγίας» που παραθέτω στο κείμενο, είναι αντιγραμμένα από το «ΕΥΧΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟ ΜΕΓΑ» έκδοση Μιχαήλ Σαλιβέρου.
«Μέλλων ο ιερεύς την θείαν επιτελείν Μυσταγωγίαν(…..) εισέρχεται εν τω ναώ και συνάμα τω Διακόνω, ποιούσι προσκυνήματα τρία». Αφού λοιπόν προσκυνήσουν, φορέσουν τα κατάλληλα, για την ακολουθία –σφαγή, άμφια και πλύνουν τα χέρια τους, έρχονται μπροστά από την Πρόθεση(βρίσκεται στο αριστερό μέρος του «αγίου Βήματος») και «λέγουσιν εκάτερος το: Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ, και ελέησόν με». Ζητάνε συγχώρεση από τον πατέρα Γιαχβέ, για τη μέλλουσα δολοφονία τού γιου του! Κάτι είναι και αυτό!!
« Είτα λαμβάνει, εν μεν τη αριστερά χειρί την Προσφοράν, εν δε τη δεξιά την αγίαν Λόγχην….» και αφού σφραγίσει τρεις φορές πάνω από τη σφραγίδα της Προσφοράς λέει τρεις φορές «Εις ανάμνησιν του Κυρίου, και Θεού, και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» και αμέσως καρφώνει τη λόγχη και κόβει το δεξί μέρος της σφραγίδας λέγοντας: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη». Με την δεύτερη μαχαιριά κόβει το αριστερό μέρος της σφραγίδας και λέει: «Και ως αμνός άμωμος, εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ουκ ανοίγει το στόμα αυτού». Με την τρίτη μαχαιριά κόβει το επάνω μέρος τής σφραγίδας λέγων: «Εν τη ταπινώσει αυτού η κρίσης ήρθη» και με την τέταρτη το κάτω μέρος της και λέει: «Την δε γενεάν αυτού τις διηγήσεται;» Με τις τέσσερις αυτές μαχαιριές ο ιερέας έχει κόψει έναν κύβο από την Προσφορά, τον κύβο που στο επάνω μέρος φέρει τη σφραγίδα του Χριστού και με μια πέμπτη τον βγάζει, τον αποθέτη πάνω σε ένα δισκάκι και λέει: «Ότι αίρεται από της γης η ζωή αυτού».
Ο συμβολισμός μέχρις εδώ έχει ως εξής: Όταν ο ιερέας κρατάει με το αριστερό χέρι την Προσφορά και με το δεξί τη λόγχη, η μεν Προσφορά συμβολίζει το αντίπαλο στρατόπεδο και η λόγχη της δια των όπλων κυριαρχίας-επικράτησης της φυλής του ιερέα. Η εξαγωγή από την Προσφορά τού αρχηγού, συνοδεύεται από τα λόγια του ιερέα «Ότι αίρεται από της γης η ζωή αυτού» και συμβολίζει τη σύλληψή του και τον επικείμενο θάνατό του. Ακολουθεί η θυσία, δηλαδή το σφάξιμο. Τοποθετεί ο ιερέας ανάσκελα τον, προς θυσία, αρχηγό και συγχρόνως λέει ο διάκονος «Θύσον, Δέσποτα» και ο Ιερέας «Θύεται ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας» και συγχρόνως καρφώνει την λόγχη στο σώμα του αιχμάλωτου αρχηγού. Ο διάκονος παίρνει αίμα που ρέει από το σώμα του θυσιαζομένου, δηλαδή κρασί μαζί με νερό, και το ρίχνει στο «Άγιο Ποτήριο» το οποίο συμβολίζει την κατσαρόλα που εκεί μέσα θα βράσει το κρέας. Αφού τελειώσουν τα σκεπάζουν, τον νεκρό αρχηγό επάνω στο δισκάκι και την κατσαρόλα. Τώρα είναι έτοιμα για το δεύτερο μέρος της ακολουθίας που είναι ο τεμαχισμός του κρέατος και το βράσιμο. Ύστερα από την ανάγνωση του ευαγγελίου και την ώρα που οι ψάλτες ψάλουν τον Χερουβικό ύμνο, ο ιερέας με την βοήθεια του διακόνου, μεταφέρουν τον νεκρό μαζί με την κατσαρόλα, από το σημείο της σφαγής στο μέρος που θα τεμαχιστεί και θα βράσει, στην «Αγία Τράπεζα», το τραπέζι του ναού. Εκεί, την στιγμή που οι ψάλτες ψάλουν το «Άξιον εστί» και το «Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ», ο ιερέας με τον διάκονο ξεσκεπάζουν την κατσαρόλα και το κρέας. O τεμαχισμός του κρέατος γίνεται από τον ιερέα την στιγμή που ο χορός ψάλει το «Εις Άγιος, εις Κύριος….». Τότε ο οποίος ιερέας με προσοχή και ευλάβεια λέει τα παρακάτω λόγια: «Μελίζεται, και διαμελίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος, και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος, και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων».
Αφού τον κομματιάσει τον ρίχνει μέσα στο «Άγιο ποτήριο», μαζί με νερό βραστό που ο βοηθός του ιερέα από πριν έχει ετοιμάσει, το «Ζέον ύδωρ». Με την ρίψει του «Ζέοντος ύδατος» μέσα στο «Άγιο ποτήριο» το βράσιμο του αρχηγού έχει τελειώσει και το φαγοπότι μπορεί να αρχίσει. Πρώτα τρώει ο ιερέας και μετά φωνάζει και τον διάκονο με τη φράση «Διάκονε πρόσελθε». Αφού φάνε τρεις φορές ο καθένας, δηλαδή αφού «χορτάσουν» καλά, τότε φωνάζουν και το λαό, όχι όλους μα τους «καθαρούς», που κατά τη γνώμη μου συμβολίζουν τους παρατρεχάμενους, τους πλησίον ιστάμενους στον αρχηγό. Για τους μη «καθαρούς» υπάρχει το «αντίδωρο» που συμβολίζει τους, εκτός του αρχηγού, αιχμάλωτους από τους οποίους οι νικητές μπορούν να φάνε όσους θέλουν!!
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα έθιμο, που εξισώνει την Ορθόδοξη Χριστιανική κοινωνία με τις αγέλες των σαρκοβόρων ζώων, όπου, από το ζώο που έπιασε η αγέλη, πρώτα τρώει ο αρχηγός, ύστερα τα ποιο δυνατά ζώα και αν το θήραμα ήταν μεγάλο, θα φάνε και τα αδύνατα και αρρωστιάρικα.
Σύμφωνα όμως με το τελετουργικό της «Θείας λειτουργίας» ο ορθόδοξος ιερέας με την βοήθεια του διακόνου, αν υπάρχει, σκοτώνουν τον Χριστό, τον τεμαχίζουν, τον βράζουν, και τον τρώνε παρέα με τους πιστούς!!! Τελικά τι από τα δύο συμβαίνει; O Χριστός αναστήθηκε ή τον φάγανε οι κανίβαλοι για να πάρουν δύναμη και να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους, όπως συνήθιζαν να κάνουν όταν έτρωγαν τους αρχηγούς των εχθρών τους, ή τούς δικούς τους όταν πέθαιναν, και αυτού του εθίμου οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι άξιοι συνεχιστές;!!
Τα κανιβαλικά ή ήθη και έθιμα, με την πάροδο του χρόνου και την επαφή των κανιβάλων με αντίθετες προς τον κανιβαλισμό κοινωνίες, μετεξελίχθηκαν από πραγματικά σε συμβολικά. Τα μεν φαγοπότια έμειναν, μα το πιάτο δεν περιείχε πια το κρέας του νεκρού αρχηγού, αλλά κάτι άλλο φαγώσιμο κατά κανόνα ψωμί, και κάποιο ποτό που συμβόλιζε το αίμα του δολοφονημένου. Στην ορθοδοξία κόκκινο κρασί.
Το βαρβαρικό και κανιβαλικό αυτό έθιμο πρωτοήρθε στην Ευρώπη από τους ιερείς του Πέρση θεού Μίθρα και το οποίο αργότερα υιοθέτησαν οι χριστιανοί με διάφορες παραλλαγές. Οι ιερείς του Μιθραϊσμού, στις κανιβαλικές τους τελετές χρησιμοποιούσαν ψωμί και «κρασί» από το φυτό Χαόμα. Η χριστιανική θρησκεία έγινε θεματοφύλακας αυτού του βάρβαρου εθίμου, με την υιοθέτηση ολόκληρου του τελετουργικού του Μιθραϊσμού, με την διαφορά ότι ο Μίθρα αντικαταστάθηκε από τον Ιησού και με κάποιες άλλες επουσιώδεις αλλαγές (ευχές και ύμνοι). Αποτέλεσμα η σχεδόν καθημερινή συμβολική βρώση εντός των ναών του νεκρού αρχηγού της χριστιανοσύνης, του Χριστού.
Το ψωμί, μέσα από το οποίο γίνεται εξαγωγή του σώματος του Χριστού, ονομάζεται Προσφορά. Είναι στρογγυλού σχήματος, και στο επάνω μέρος φέρει ένα σταυρό σφραγίδα, που συμβολίζει το ζωντανό το σώμα του Χριστού, ή παλαιότερα τον αιχμάλωτο αρχηγό του εχθρού.Τα αποσπάσματα της ορθόδοξης αυτής «Μυσταγωγίας» που παραθέτω στο κείμενο, είναι αντιγραμμένα από το «ΕΥΧΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟ ΜΕΓΑ» έκδοση Μιχαήλ Σαλιβέρου.
«Μέλλων ο ιερεύς την θείαν επιτελείν Μυσταγωγίαν(…..) εισέρχεται εν τω ναώ και συνάμα τω Διακόνω, ποιούσι προσκυνήματα τρία». Αφού λοιπόν προσκυνήσουν, φορέσουν τα κατάλληλα, για την ακολουθία –σφαγή, άμφια και πλύνουν τα χέρια τους, έρχονται μπροστά από την Πρόθεση(βρίσκεται στο αριστερό μέρος του «αγίου Βήματος») και «λέγουσιν εκάτερος το: Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ, και ελέησόν με». Ζητάνε συγχώρεση από τον πατέρα Γιαχβέ, για τη μέλλουσα δολοφονία τού γιου του! Κάτι είναι και αυτό!!
« Είτα λαμβάνει, εν μεν τη αριστερά χειρί την Προσφοράν, εν δε τη δεξιά την αγίαν Λόγχην….» και αφού σφραγίσει τρεις φορές πάνω από τη σφραγίδα της Προσφοράς λέει τρεις φορές «Εις ανάμνησιν του Κυρίου, και Θεού, και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» και αμέσως καρφώνει τη λόγχη και κόβει το δεξί μέρος της σφραγίδας λέγοντας: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη». Με την δεύτερη μαχαιριά κόβει το αριστερό μέρος της σφραγίδας και λέει: «Και ως αμνός άμωμος, εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ουκ ανοίγει το στόμα αυτού». Με την τρίτη μαχαιριά κόβει το επάνω μέρος τής σφραγίδας λέγων: «Εν τη ταπινώσει αυτού η κρίσης ήρθη» και με την τέταρτη το κάτω μέρος της και λέει: «Την δε γενεάν αυτού τις διηγήσεται;» Με τις τέσσερις αυτές μαχαιριές ο ιερέας έχει κόψει έναν κύβο από την Προσφορά, τον κύβο που στο επάνω μέρος φέρει τη σφραγίδα του Χριστού και με μια πέμπτη τον βγάζει, τον αποθέτη πάνω σε ένα δισκάκι και λέει: «Ότι αίρεται από της γης η ζωή αυτού».
Ο συμβολισμός μέχρις εδώ έχει ως εξής: Όταν ο ιερέας κρατάει με το αριστερό χέρι την Προσφορά και με το δεξί τη λόγχη, η μεν Προσφορά συμβολίζει το αντίπαλο στρατόπεδο και η λόγχη της δια των όπλων κυριαρχίας-επικράτησης της φυλής του ιερέα. Η εξαγωγή από την Προσφορά τού αρχηγού, συνοδεύεται από τα λόγια του ιερέα «Ότι αίρεται από της γης η ζωή αυτού» και συμβολίζει τη σύλληψή του και τον επικείμενο θάνατό του. Ακολουθεί η θυσία, δηλαδή το σφάξιμο. Τοποθετεί ο ιερέας ανάσκελα τον, προς θυσία, αρχηγό και συγχρόνως λέει ο διάκονος «Θύσον, Δέσποτα» και ο Ιερέας «Θύεται ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας» και συγχρόνως καρφώνει την λόγχη στο σώμα του αιχμάλωτου αρχηγού. Ο διάκονος παίρνει αίμα που ρέει από το σώμα του θυσιαζομένου, δηλαδή κρασί μαζί με νερό, και το ρίχνει στο «Άγιο Ποτήριο» το οποίο συμβολίζει την κατσαρόλα που εκεί μέσα θα βράσει το κρέας. Αφού τελειώσουν τα σκεπάζουν, τον νεκρό αρχηγό επάνω στο δισκάκι και την κατσαρόλα. Τώρα είναι έτοιμα για το δεύτερο μέρος της ακολουθίας που είναι ο τεμαχισμός του κρέατος και το βράσιμο. Ύστερα από την ανάγνωση του ευαγγελίου και την ώρα που οι ψάλτες ψάλουν τον Χερουβικό ύμνο, ο ιερέας με την βοήθεια του διακόνου, μεταφέρουν τον νεκρό μαζί με την κατσαρόλα, από το σημείο της σφαγής στο μέρος που θα τεμαχιστεί και θα βράσει, στην «Αγία Τράπεζα», το τραπέζι του ναού. Εκεί, την στιγμή που οι ψάλτες ψάλουν το «Άξιον εστί» και το «Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ», ο ιερέας με τον διάκονο ξεσκεπάζουν την κατσαρόλα και το κρέας. O τεμαχισμός του κρέατος γίνεται από τον ιερέα την στιγμή που ο χορός ψάλει το «Εις Άγιος, εις Κύριος….». Τότε ο οποίος ιερέας με προσοχή και ευλάβεια λέει τα παρακάτω λόγια: «Μελίζεται, και διαμελίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος, και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος, και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων».
Αφού τον κομματιάσει τον ρίχνει μέσα στο «Άγιο ποτήριο», μαζί με νερό βραστό που ο βοηθός του ιερέα από πριν έχει ετοιμάσει, το «Ζέον ύδωρ». Με την ρίψει του «Ζέοντος ύδατος» μέσα στο «Άγιο ποτήριο» το βράσιμο του αρχηγού έχει τελειώσει και το φαγοπότι μπορεί να αρχίσει. Πρώτα τρώει ο ιερέας και μετά φωνάζει και τον διάκονο με τη φράση «Διάκονε πρόσελθε». Αφού φάνε τρεις φορές ο καθένας, δηλαδή αφού «χορτάσουν» καλά, τότε φωνάζουν και το λαό, όχι όλους μα τους «καθαρούς», που κατά τη γνώμη μου συμβολίζουν τους παρατρεχάμενους, τους πλησίον ιστάμενους στον αρχηγό. Για τους μη «καθαρούς» υπάρχει το «αντίδωρο» που συμβολίζει τους, εκτός του αρχηγού, αιχμάλωτους από τους οποίους οι νικητές μπορούν να φάνε όσους θέλουν!!
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα έθιμο, που εξισώνει την Ορθόδοξη Χριστιανική κοινωνία με τις αγέλες των σαρκοβόρων ζώων, όπου, από το ζώο που έπιασε η αγέλη, πρώτα τρώει ο αρχηγός, ύστερα τα ποιο δυνατά ζώα και αν το θήραμα ήταν μεγάλο, θα φάνε και τα αδύνατα και αρρωστιάρικα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)