Συνενοχο στο φονο δε θα μ' εχετε

«Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε».

Ελληνικό τραγούδι


Το Μέγα Λιθάρι, ο βράχος που έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη τοποθεσία δεν υπάρχει πια! Έγινε θυσία στο βωμό της «προόδου» και του «πολιτισμού», όπως τόσες άλλες φυσικές ομορφιές της περιοχής μας.

Τα αιωνόβια σχοίνα στον λόφο Mπουντάτικα αντικατασταθήκανε από τσιμεντένια μπλοκ.
Οι Αθανασιές της παραλίας μας θυσιαστήκανε και στη θέση τους «φυτέψαμε» άσφαλτο και τσιμέντο.
Τα δύο ποτάμια της περιοχής μας τα μετατρέψαμε σε βόθρους και τα χαντάκια στις άκρες των δρόμων μας, από λουλουδόκηπους τα κάμαμε αποδέκτες σκουπιδιών.
Προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τη θάλασσά μας με λούμπες (πισίνες), και το κελάηδημα των πουλιών με τα ουρλιαχτά των μεγαφώνων!!
Για τον σύγχρονο «πολιτισμό» μας, ένα τσιμεντένιο μπλοκ αξίζει όσο χίλια δέντρα!!! και δεν νοείται «ανάπτυξη» χωρίς την ισοπεδωτική δύναμη της Μπουλντόζας και την καταστροφική του Καταστροφέα!!!
Αναρωτιέμαι γιατί φύση και πρόοδος δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Που οφείλεται η ανικανότητά μας να συνδυάσουμε αυτά τα δύο; Στη μικρομυαλιά μας, στην άγνοια, στην α-πολιτιστική μας παιδεία ή …………….;
Γιατί δεν προβληματιζόμαστε από το γεγονός, ότι και ‘μείς μέρος της φύσης είμαστε και καταστρέφοντάς την, καταστρέφουμε τη ζωή μας, την ποιότητά της, και την ποιότητα της ζωής των παιδιών μας;
Εκτός από τσιμέντο, ποτάμια-βόθρους και χωματερές, τι άλλο θα δείχνουμε στους καλοκαιρινούς επισκέπτες μας τα χρόνια που έρχονται, και τι άλλο θα αφήσουμε στα παιδιά μας;
7/9/2008

Η παιδεία μας

Διάβασα στο περιοδικό που εκδίδεται από τη ΝΔ, την«Μετεξέλιξη», το άρθρο του δημοσιογράφου κ. Βασίλη Παπαναγιώτου με τίτλο «Παιδεία (χωρίς ψωμί και ελευθερία) του τεύχους 55 Μάιος 2008. Δεν θα διαφωνήσω μαζί του, απλά μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μου έδωσε την ιδέα να καθίσω να γράψω το παρακάτω κείμενο.
Το γραφτό μου πιθανόν να περιέχει λάθη και ανακρίβειες. Αυτό οφείλετε στην άγνοια μου και όχι εσκεμμένα. Δεν είμαι ούτε εκπαιδευτικός ούτε πανεπιστημιακός δάσκαλος. Η ενασχόλησή μου με τα θέματα της παιδείας προέρχεται από την αγωνία μου, σαν γονιός, για το μέλλον των παιδιών μου και το μέλλον όλων των ελληνόπουλων γενικότερα. Για το χτίσιμο της γνώμης μου, τα στοιχεία που χρησιμοποίησα προέρχονται από δελτία ειδήσεων του ραδιοφώνου, τις εφημερίδες και από τις συνθήκες μάθησης και διδασκαλίας, που τις γνώρισα κατά τη διάρκεια της σχολικής ζωής των παιδιών μου.
Διαπίστωσή μου είναι ότι η ελληνική παιδεία είναι σάπια από τα θεμέλια της. Άρα δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο θεμελιωμένο σε σάπιας βάσεις καθημερινά καταρρέει. Κάθε πέρση και καλύτερα, λέμε στο χωριό μου.
Δύο είναι, πάντα κατά τη γνώμη μου, οι κύριες αιτίες κατάρρευσης των ελληνικών πανεπιστημίων. Η παράδοσή τους στα απολιθώματα του 19ου αιώνα, τους κομουνιστές και στους πάσης φύσεως και αίρεσης αριστεριστές και το δημοσιουπαλληλίκι των καθηγητών. Βάλτε στο παραπάνω «κοκτέιλ» και τον άκρατο κομματισμό που επικρατεί εντός των ΑΕΙ μαζί με τα απολιθώματα του Μεσαίωνα, το παπαδαριό, που πάντα έχουν λόγο, όσον αφορά την παιδεία, και τότε, όποιος το πιει πεθαίνει. Ο κομματισμός, μαζί με τα αριστεριστικά απολιθώματα, κατάντησε τους χώρους των πανεπιστημίων από χώρους γνώσης και ελεύθερης διακίνησης ιδεών σε χώρους του πιο βάρβαρου φασισμού όπου οργανωμένες μειοψηφίες επιβάλλονται δια της βίας, ενάντιοι τις περισσότερες φορές στη θέληση των πολλών. Το αν έχουν καταντήσει «αποικίες» του παρακράτους των Εξαρχείων, ορμητήρια κουκουλοφόρων και άλλων αντικοινωνικών ομάδων, την κύρια ευθύνη φέρει ο κομματισμός εντός των ΑΕΙ. Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι γεγονός ότι το παρακράτος των Εξαρχείων κατόρθωσε επί κυβερνήσεως Ν. Δ. να επεκταθεί και να καταλάβει τα γυμνάσια και τα λύκεια. Άσυλα των κουκουλοφόρων και αυτά διότι το κόμμα της ΝΔ δεν θέλει λέει να έρθει σε σύγκρουση με αυτούς. Δεν θα ξεχάσω πέρυσι την έκπληξη και την οργή που με κατέβαλε όταν «στρατιώτες» των Εξαρχείων είχαν καταλάβει το σχολικό συγκρότημα της Γράβας και του κατέστρεφαν τον εξοπλισμό. Η αστυνομία κοίταζε απ’ έξω, ανίκανη να επέμβει διότι είπαν ότι είναι άσυλο!!! η δε ελληνική «κυβέρνηση», αδύναμη και κακορίζικια κοίταζε από μακριά τους βανδαλισμούς και τα τεκταινόμενα με το ένα χέρι ψηλά και το άλλο στην τσέπη έτοιμη να πληρώσει τα σπασμένα. Δεν υπάρχει πρόβλημα, έχουμε λεφτά, και αν δεν έχουμε θα δανειστούμε. Οι τράπεζες να είναι καλά. Υποθηκεύουμε ένα κομμάτι Ελλάδα και παίρνουμε όσα χρειαζόμαστε.
Αν κάποτε υπάρξει κάποια κυβέρνηση και κάποιος πρωθυπουργός με αρχ……, βάλει της «μπουλντόζες» και καθαρίσει τα πανεπιστήμια και την παιδεία γενικότερα από τα κάθε λογής και απόχρωσης απολιθώματα, που φράζουν τα κανάλια μετάδοσης γνώσης και αποτελούν τροχοπέδη εύρυθμης λειτουργίας τους, τότε θα έχει λυθεί και το πρόβλημα. Το πιπίλισμα της πανάκειας που λέγεται «ιδιωτικό πανεπιστήμιο» και ότι αυτό τάχατες θα λύσει τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα «σλόγκαν», ένα είδος ευκολοχώνευτου κουτόχορτου που απευθύνεται στον, ανησυχούντα και μη γνωρίζοντα, όχλο. Έχει ερευνηθεί και απαντηθεί στο πόσο συμβάλουν τα ιδιωτικά γυμνάσια και λύκεια, στη βελτίωση των δημοσίων γυμνασίων και λυκείων; Πόσο χειρότερα θα ήταν δηλαδή, αν δεν υπήρχαν τα ιδιωτικά; Θα είχαν ακόμη χειρότερους καθηγητές; Θα είχαν ακόμη χειρότερα βιβλία; Εκείνο που θα προσφέρει η άδεια ίδρυσης ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα, είναι η μη τιμωρία μας από την ΕΕ, διότι είμαστε υποχρεωμένοι να επιτρέπουμε την λειτουργία τους, και αν ιδρυθούν κάποια, θα είναι μια εξυπηρέτηση των γονιών της εξουσίας. Τότε τα βλαστάρια τους θα τα έχουν κοντά τους, όπως τα έχουν κοντά τους όταν τα στέλνουν στα ιδιωτικά δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Τα παιδιά του όχλου θα συνεχίζουν να φοιτούν στη χαβούζα της δημόσιας παιδείας. Εκεί, που αυτοσκοπός δεν είναι η μάθηση, και η επαγγελματική αποκατάσταση, μα ευκαιρία βιοπορισμού για τις φουρνιές των άχρηστων για οτιδήποτε, αποφοίτων των ΑΕΙ. Εκεί που οι περισσότεροι καθηγητές είναι ανίκανοι να μεταδώσουν τη λίγη γνώση που έχουν, διότι ποτέ δεν διδάχτηκαν τρόπους μετάδοσής της. Εκεί που οι καθηγητές των ΑΕΙ άραξαν στη δημοσιουπαλληλική καρέκλα και «ας πάει και το παλιάμπελο». Όσο για τους αποφοίτους και τις οικογένειές τους, αυτής της, ελληνικής κατασκευής και προέλευσης, παιδείας, θα τους κουνάμε το κόκαλο που λέγεται μια θέση στο δημόσιο, θα τρέχουνε τα σάλια τους, αυτόματα θα ξεχνάνε το κατάντημα και θα μας ξανά ψηφάνε. 1/9/08